… ήταν μία δημόσια υπηρεσία, που φορώντας καθημερινά τα γυαλιά της, με υπέρμετρη συνείδηση καθήκοντος εξυπηρετούσε τα προβλήματα της κοινωνίας , από όποια θέση και αν βρισκόταν, από όποιο γραφείο και αν καθόταν.
Σε μια εποχή που οι πανανθρώπινες αξίες, αυτές της αγάπης και της ενσυναίσθησης, έμεναν φυλακισμένες στα κελιά που δημιούργησε η κρίση των βασανιστών της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, οι υπάλληλοι αυτής της υπηρεσίας, χωρίς καμία έκπτωση στις προσφορές τους, κρύβοντας την αγωνία τους για το μέλλον, κρατώντας το δάκρυ στην πηγή να μην κυλήσει και πλημμυρίσει τον κόσμο, από τον τόσο πόνο που συναντούσαν, κατέθεταν την γνώση τους, την ικανότητα τους, την ψυχή τους την ίδια, σε ένα κοινό σκοπό, να βοηθήσουν τον λαβωμένο από τα προβλήματα άνθρωπο.
Με ένα καράβι μάζευαν τα προβλήματα και τα έδιωχναν μακριά, σε τόπους που μεταλλάζονταν σε κοχύλια και δεν επέστρεφαν ποτέ.
Μια φορά και ένα καιρό, ήταν μια υπηρεσία, που άπλωνε το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών, που έδιωχνε τις σκιές από το βλέμμα των ηλικιωμένων, που γέμιζε τις χούφτες των απόρων, που εξακολουθούσε να μοιράζει ελπίδα!
Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα καράβι που ήρθε να ταξιδέψει μια υπηρεσία, σε μια γιορτή χαράς , που ξυπνάει τη συνείδηση, που στοχεύει στην ευαισθησία, που ξεδιπλώνει την κρυμμένη αρμονία της ψυχής και αρωματίζεται από το καλοκαιρινό αεράκι.